Borstenpost
Bevolkingsonderzoek staat er op de envelop. Ik mik hem al bijna weg omdat ik geen zin heb in de zoveelste enquête, maar dan realiseer ik me dat ik de uitslag zou krijgen van de borstfoto’s die pas gemaakt zijn. Niet dat ik klachten had, dat gebeurt standaard bij vrouwen tussen de 50 en 75. Ik ben nog geen vijftig, maar ik kreeg een uitnodiging, dus ging ik braaf. Post dus. Ik scheur de brief direct open. In films zie je vrouwen talmen, twijfelen, zweten, hun vingers kaal knabbelen voor ze maar in de buurt van de scheurrand durven te komen. Dat heb ik alleen bij blauwe enveloppen, maar deze hebben ze heel wijs gewoon wit gelaten, dus ik scheur, vouw open en zoek meteen de essentie. “… geen aanwijzingen voor borstkanker te zien op de foto’s.” En dat ‘geen’ is dan ook nog vetgedrukt en geaccentueerd, zodat ik er vooral niet overheen zal lezen. Ik hoop dat de vrouw-in-tranen die voor mij aan de beurt was in de borstfotowagen deze brief ook heeft gehad, al zie ik haar er voor