Borstenpost

Bevolkingsonderzoek staat er op de envelop. Ik mik hem al bijna weg omdat ik geen zin heb in de zoveelste enquête, maar dan realiseer ik me dat ik de uitslag zou krijgen van de borstfoto’s die pas gemaakt zijn. Niet dat ik klachten had, dat gebeurt standaard bij vrouwen tussen de 50 en 75. Ik ben nog geen vijftig, maar ik kreeg een uitnodiging, dus ging ik braaf.

Post dus. Ik scheur de brief direct open. In films zie je vrouwen talmen, twijfelen, zweten, hun vingers kaal knabbelen voor ze maar in de buurt van de scheurrand durven te komen. Dat heb ik alleen bij blauwe enveloppen, maar deze hebben ze heel wijs gewoon wit gelaten, dus ik scheur, vouw open en zoek meteen de essentie. “… geen aanwijzingen voor borstkanker te zien op de foto’s.” En dat ‘geen’ is dan ook nog vetgedrukt en geaccentueerd, zodat ik er vooral niet overheen zal lezen. 

Ik hoop dat de vrouw-in-tranen die voor mij aan de beurt was in de borstfotowagen deze brief ook heeft gehad, al zie ik haar er voor aan dat ze alsnog door het lint gaat van de volgende zin: “De uitslag geeft geen volledige zekerheid dat u geen borstkanker heeft. Op de röntgenfoto’s worden niet alle verdachte afwijkingen gevonden.” De werkelijke cijfers wijken ook niet zo’n beetje af. Slechts twee van de drie gevallen van borstkanker worden met dit onderzoek aangetoond, zegt de brief.

Ik ben blij dat ik ondanks mijn expressieve aard een vreselijke nuchterheid heb bij tijd en wijle. Toch beloof ik de brief plechtig dat ik de dokter zal bellen als ik iets raars merk, zoals mij door de tekst aanbevolen wordt. Ik weet van nabij hoe zinvol dat kan zijn. En dan nu maar hopen dat ik het ook echt merk als er iets verandert. Intussen zou ik nog steeds die foto’s wel willen zien, maar dat mocht niet van mevrouw de radioloog. Flauw.